اشعار

اهـریـمـنان نظر به سلیـمانی‌ات زدنـد            حتی نظر به بی‌سر و سامانی‌ات زدند

سنگ تو را زدند به سینه؛ ولی چه سود            آن سنگ را دوباره به پیشانی‌ات زدند

قـرآن رحـل نـیـزه! بـگـو نهـروانـیـان            یک سنگ نیـز بر لب قـرآنی‌ات زدند

حـتی تـن رسـول خـدا تـیـر می‌کـشیـد            وقتی که تـیـر بر دل نـورانی‌ات زدند

جـمـعـی ز خـانـوادۀ ابـلـیـس بـوده‌انـد            با این همه تـشر به مسلـمانی‌ات زدند

سردرگـمـم ز کـار مورخ، مگـر ز تو            حرفی نبود، حرف ز عطشانی‌ات زدند

افسوس ای بریده گلو! از نفاق وجهل            مهر سکوت را به سخـنـرانی‌ات زدند

سر خاک کف پای تو یا حضرت سجاد            جان، مست تولّای تو یا حضرت سجاد

دل غـرق تجلّای تو یا حضرت سجاد            دست من و اعطای تو یا حضرت سجاد

پـرواز دهد ذکر تو تا عـرش دعـا را

جـنت، شنـود از نفـست بـوی خـدا را

تو وجه خـدا، دست خدا، چشم خدایی            تو روح دعـا، بـال دعـا، قـلب دعـایی

تو کعبه و تو زمزم و تو سعی و صفایی            تو مشعر و خـیف و عـرفاتی و منایی

تا دور تو ای کعـبه مقـصود نگـردنـد

حـجـاج، طــواف حــرم الله نـکــردنـد

ای آب بقـا، قـطره‌ای از آب وضویت            وی خضر نبی، نخله سبزی، لب جویت

گـلبـوسۀ جان دو جهان بر گـل رویت            اربـاب دعـا چـشم گـشودنـد به سویت

خورشید دو گـیتی مه هر انجـمنی تو

آئـیـنـه زهـرا و حـسیـن و حـسنـی تو

مهر تو همه خـیل رسل راست وظیفه            گـفـتـار تو در لـوح الهی است لطیـفه

بـر لـعـل لـبت، بـوسـۀ آیـات شـریـفـه            مصحف، بود از فاطمه و از تو، صحیفه

اول عـلـی از سـلـسلـۀ خـیـر الانـامـی

چـارم ولـی حـق پـدر هـشـت امـامـی

تـو نـور فــروزنـدۀ مـصـبـاح هـدایـی            ســر سـلـسـلـۀ نـســل امــام شـهـدایـی

و الله تـو، پـیـغــامـبـرِ خــون خـدایـی            همسنگـر سرهای ز تن گـشته جـدایی

هر چند که بر گردن خود، سلسله داری

جا در دل بـشکـستۀ هر سلـسله داری

پـرواز کـند طـایـر وحـی از چـمن تو            شمـشیر خـدا خـطـبۀ دشمـن شکـن تو

افـسوس که شد سنگ جواب سخن تو            زنجـیـر کـند گـریـه بـه زخـم بـدن تـو

بس گل، که به سر ریخت ز سنگ لب بامت

افـسوس که بُـردنـد به ویـرانـۀ شامت

غـیر تو که ای یوسف زهـرای شهیده            گـردیـده پـیــام آور سـرهـای بــریــده

جـای صلوات از هـمـه دشنـام شنـیـده            خـون دلش از حـلـقۀ زنجـیر چکـیده؟

گیرم که عـدو برد سوی شام خـرابت

ای کـاش نـمی‌بـرد سوی بـزم شرابت

ای طایر رحمت، ز چه رو بال و پرت سوخت            هر لحظه دل از شعلۀ داغ دگرت سوخت

افسوس که در ماه محرّم، جگرت سوخت            از زهر جفا یکسره پا تا به سرت سوخت

یک کرب و بلا سوز دلت بود به سینه

تا کرب و بلا شد ز غمت شهر مدینه

عمری به دل سوخته‌ات، سوز نهان بود            خون جگرت، دم به دم از دیده، روان بود

چشمت به عزای شهدا، اشک فشان بود            از کعب نی‌اَت، بر بدن خسته نشان بود

در غسل تو یاران ز جگـر آه کـشیدند

بـر پـیکـر پـاکت اثـر سـلـسـله دیـدنـد

هر شب دل زارم شده، زوّار بـقـیعـت            ای کاش نهم چهـره به دیـوار بقـیعـت

چون شمع بسوزم به شب تـار بقـیعت            خـون گـریه کنم، لحـظۀ دیدار بقـیعت

گیرم به دل شب ز دل خـاک سراغت

گریم به تو و تربت بی‌شمع و چراغت

من «مـیـثـم» دلـسوخـتـۀ زار شـمایـم            خـاک قــدم مـیــثــم تــمّــار شــمــایــم

شـرمنـده که با هـیچ، خـریـدار شمایم            هر چـنـد بـدم، عـبـد گـنهـکـار شـمایم

نامـم ز ره لطف به خـاطـر بـسپـاریـد

در مصحف صدّیـقـۀ کـبری بـنگـارید

هر لحظه در سکوت غمت داد می‌زند            بغـضی که از فـراق تو فـریاد می‌زند

اینکه تو نیستی و به ما طعنه می‌زنند            بــر آتـش نــبــودن تــو بــاد مـی‌زنــد

وقتی که صید دائمی چشم توست، دل            کی دست رد به سیـنـه صیـاد می‌زنـد

قـلـبـم اگـر که با تـو نـبـاشد نـمـی‌تـپـد            نبـضم دمی که از تو کـنم یـاد می‌زند

دیریست خنده نیست به رخسار پر غمت            چـشم تو حـرف از دل نـاشـاد می‌زنـد

امـشب نگـاه ابـری تو با زبـان اشـک            دم از عـزای حـضرت سجـاد می‌زنـد

سی سال آزگار به هر جا نشسته است            حرف از غمی که بر دلش افتاد می‌زند

با یاد شام و بزم شراب اشک ریزد و            با یاد جسم غـرق به خـون داد می‌زند

اشکـی که می‌ریـزم برایت فرق دارد            صاحب عـزای من عزایت فرق دارد

نـام غـریب تو بـرایـم گـریـه‌دار است            مرثـیه خـوانـی در هـوایت فرق دارد

تـابـی نـداری تا که بـی‌تـابـی نـمـایـی            نـی در نــوای نـیـنــوایـت فــرق دارد

حـالـی که داری با تـمـام مـردم شهـر            جـان دو عـالـم به فـدایت...فـرق دارد

آقای من گـریـه‌ست " قـوت غالب" تو            با دیـگـران آب و غـذایـت فـرق دارد

بـا شـاهـدان دیگـر غــوغــای گـودال            هـر بـار شـرح مـاجـرایت فـرق دارد

ای کوه صبر از زخم "قتل صبر" گفتی            حال و هـوای روضه‌هایت فرق دارد

زخـمی که تیـر حـرمله بر قـلبـتان زد            بـا داغ دیـگـر بـی‌نـهـایـت فـرق دارد

داغ سـه سـالـه گــوشـۀ دنـج خــرابــه            این گـریه‌های "های‌هـایَت" فرق دارد

مـولای سجـاده نـمـاز اشک خـوانـدی            پـس بـا هـمـیـشـه ربـنـایت فـرق دارد

در هر شب جمعه پـریشان حال بودی            حـتـمـاً بـه یـاد روضـۀ گــودال بـودی

یک کم از اشک تو در میزان دریا کم نبود           پیش غم‌های تو غم‌های دو عالم غم نبود

سر به مُهر کـربلا می بُرد در سجاده‌اش           آن که پیش هیچ کس غیر از خدایش خَم نبود

بعد قـرآن در نـزول آیـه‌های مُـحکَـمات           هیچ نطقی در جهان چون خطبه‌ات مُحکم نبود

پِلک بر هم می‌زدی کرب و بلا می‌شد مرور           مقتلی کامل تر از چشمت در این عالم نبود

روضۀ در پرده‌ات این بود که، در طول راه           غیر تو با عمه جانت هیچ کس مَحرَم نبود

گرچه کشتت ذره ذره شمر، با سَمِّ هُشام           در حقیقت قاتلت هم شمر بود و هم نبود

با حساب روضۀ گودال و ظهر و خیمه‌ها           عـلّتِ اصلـی مرگت حـتم دارم سَـم نبود

ای پـسـرِ نــورِ نـبـوّت ســلام            ای ششمین قـلۀ عصمت سلام

صاحبِ ما، صاحبِ ایران تویی            روحِ خـدا، جوهـرِ ایمان تویی

سرو و سپیدارِ چمن کیست؟ تو            وارث و دامادِ حسن کیست؟ تو

چـشـمِ امـیـدِ هــمـه افــتـاده‌هـا            آبــرویِ گــلــشـنِ سـجــاده‌هـا

گوش به حرفِ تو نشـسته خدا            روحِ دعـــا زمـــزمــۀ ربّــنــا

سجـدۀ تو جلوۀ معـراج توست            پـیـنـۀ پـیـشانی تو تـاجِ توست

خـیلِ مـلائک هـمه شاگـردِ تو            غـرق طـواف اند همه گردِ تو

مستِ دعـای تو شده جـبرئیـل            تـشـنـۀ لـبهـات شـده سلـسبـیـل

زنـده به پـیـغـام تو شد کـربـلا            وارث و پـیـغـمـبرِ خـون خـدا

خـطـبـۀ تو زنگِ جهـادِ تو شد            اشکِ تو همسنگِ جهادِ تو شد

اجرِ تو هم سنگِ در و بام شد            روزِ دهـم خـتـم شد و شام شد

زهر چهل سال در این جام بود            سخت تر از کرب و بلا شام بود

الـســلام ای قـبـلـۀ اهـل نـظـر            السلام ای گـریۀ شب تا سحـر

السلام ای روضه‌های پُر شرر            السلام ای عـابد خـونین جگـر

ای که غم گشته انیس خاطرت            ای که جز مهدی نباشد زائرت

ای مــزارت قــبــلـۀ اهـل ولا            ای امـام چـارم ارض و سـمـا

ای همیشه در دلت روضه به پا            داغـهـا دیـدی تـو در کـربـبـلا

مصلحت این بود در تب بوده‌ای            راوی غـمهـای زیـنب بوده‌ای

عمری از غـم دیـدۀ تر داشتی            ارث غربت را ز مادر داشتی

بـر دلـت داغ بــرادر داشــتـی            روضه‌های شمر و خنجر داشتی

روز عـاشورا ز یـاد تو نرفت            غـربـت بـابـا ز یـاد تو نرفت

گر که دیدی پاره پاره پـیرهن            این همه شمشیر و نیزه، یک بدن

در دل گـودال جـسمی بی‌کـفن            سر به رو نی به روی خاک تن

بر لـب تو الامـان از شـام بود            خـون دلهـا از غـم دشنـام بـود

آن شب که آسـمان خـدا بی‌سـتاره بود            مردی، حضور فاجعه را در نظاره بود

در سوک خیمه‌های عطش، زار می‌گریست            مشکی که در کنار تـنی پاره پاره بود

سـهـم کـبـوتـران حــرم از حـرامـیـان            بال شکسته، زخم فزون از شماره بود

زخمی که تا همیشه به نای رباب ماند            از شـور لای لایـی یک گـاهـواره بود

چیزی که برد قافـله با خود ز کـربـلا            چشم به خون نشسته، دلی پرشراره بود

می‌دوخت چشم حسرت خود را به قتلگاه            انگـشتـری که هـمسفـر گـوشواره بود

راهی که کوچه کوچه به بن بست می‌رسید            در طول این مسیر فقط راه چاره بود!

پخش سبک                   (به سبک: ای ماه من می ریزم از....)

من که دگـر بار سـفـر بـستم مدیـنه           من زائـر کـرب و بلا هـستم مدیـنه

می‌سوزد از پا تا سرم، ای وای، ای وای           شد پـاره پـاره جگـرم، ای وای، ای وای

شـد لحـظه‌هـای آخـرم، ای وای، ای وای

از چشم زین العـابدین، ای وای، ای وای           خون می‌چکد روی زمین، ای وای، ای وای

مدیـنه حـالـم را ببـیـن، ای وای، ای وای

*************************

با چشم خود دیـدم حـرم آتش گرفته           دیـدم که از پـا تا سرم آتـش گرفـته

عمه به سوی من دوید، ای وای، ای وای           او نـاله‌هـایـم را شنـیـد، ای وای، ای وای

او بارها جـانم خـریـد، ای وای، ای وای

تـن‌های بی سر دیـده‌ام، ای وای، ای وای           من عون و جعفر دیده‌ام، ای وای، ای وای

من جسم اکـبـر دیـده‌ام، ای وای، ای وای

*************************

دیـدم مـیـان قـتـلـگـه بـا اشک دیـده           من بـوسۀ عـمّه به رگ‌های بـریـده

من دیده‌ام باغ خزان، ای وای، ای وای           دیدم که عمّه شد کمان، ای وای، ای وای

من بـودم و آه و فغـان، ای وای، ای وای

دیدم به پیکر سر نبود، ای وای، ای وای           انگشت و انگشتر نبود، ای وای، ای وای

هـرگـز مرا باور نبود، ای وای، ای وای

*************************

زخم زبان‌ها کرده همچون شمع، آبم           در شام و کوفه خارجی کردند خطابم

من اشک و ناله دیده‌ام، ای وای، ای وای           افـسـرده لالـه دیـده‌ام، ای وای، ای وای

پـیـر سه ساله دیـده‌ام، ای وای، ای وای

خون ریزد از چشم ترم، ای وای، ای وای           دیدم سه ساله خواهرم، ای وای، ای وای

بـاشـد شـبـیـه مـادرم، ای وای، ای وای

پخش سبک   

مـن امــام ســاجــدیــنـــم            ای مـدیـنــه دل غـمـیـنــم

ای مــدیـنــه آمـد امـشـب            لــحــظـه‌هـای آخــریـنــم

ای مدینه بوده‌ام من یار عشق            بود‌ه‌ام من قـافـله سـالار عشق

ای مـدیـنه با دو دست بـسته‌ام            رفته‌ام من بر سر بازار عشق

وای من ای وای من، وای من ای وای من

***************************

مـانـدم از كـجــا بـگـویـم            از غــم و بــلا بــگــویــم

ای مـدیـنـه بـا تـو امـشب            مـن ز كــربــلا بـگــویـم

دیـده‌ام پـر خــون دل آواره را            دیـده‌ام تـن‌هـای پـاره پـاره را

من به روی دست بابایم حسین            دیـده‌ام لـبخـند شیـر خـواره را

­­­­­­­­وای من ای وای من، وای من ای وای من

***************************

جـان من بر لـب رسـیـده            دیــده‌ام گـلـهــای چــیــده

مـثـل عــمـه بـوســه دادم            مـن بـه رگـهــای بــریـده

بی كـفـن جـسم امـامـم دیـده‌ام            از تماشایش به خود لـرزیده‌ام

خـم شدم من تن پاره پـاره را            در مـیــان بــوریـا پـیـچـیـده‌ام

­­­­­­­­وای من ای وای من، وای من ای وای من

***************************

من ز غـم افـسـرده بـودم            مـثـل گـل پـژمـرده بـودم

اگـر عــمـه نــبـود آنـجـا            تـوی خـیـمـه مُـرده بـودم

كــاروان اشـك و نـالـه دیـده‌ام            چــیـدن یـك بـاغ لالـه دیــده‌ام

نیمه شب در گوشۀ ویرانه من            داغ زهـرای سـه سالـه دیـده‌ام

وای من ای وای من، وای من ای وای من

***************************

كـنج ویـران در بـرم بود            او سه ساله خواهـرم بود

من خودم دیدم كه رویش            مـثـل زهــرا مـادرم بـود

طفل خسته پیـكرش آزرده بود            پیش چشمم تازیانه خورده بود

گـر نـمی‌شد عـمۀ من سپـرش            او به راه شام و كوفه مُرده بود

وای من ای وای من، وای من ای وای من

پخش سبک      

به تاب و تَعـبَم من، ز غـم لَبالَبم من            اگر که زنده ماندم، رَهین زینبم من

مـنـم یـوسـف زهــرا            که مانده‌ام به صحرا

واویـلا واویـلا، واویـلا واویـلا (۲)

**********************
منـم غـریب شهـری، که آشنا ندارد            کسی جز غُل و زنجیر، به من وفا ندارد

مـنـم یـوسـف زهــرا            که مانده‌ام به صحرا

واویـلا واویـلا، واویـلا واویـلا (۲)

**********************

اگر مرا نکشتند، نه اینکه بود امانم            عدو گمان نمی‌کرد، که من زنده بمانم

مـنـم یـوسـف زهــرا            که مانده‌ام به صحرا

واویـلا واویـلا، واویـلا واویـلا (۲)

**********************

چنان عدو دو پایم، به زیر ناقه بسته            که دانه‌های زنجیر، به اُستخوان نشسته

مـنـم یـوسـف زهــرا            که مانده‌ام به صحرا

واویـلا واویـلا، واویـلا واویـلا (۲)

**********************
به عمّه بس جفا شد، چو ماهِ نو، دو تا شد            شد آنگونه هِلالی، که انگشت نُما شد

مـنـم یـوسـف زهــرا            که مانده‌ام به صحرا

واویـلا واویـلا، واویـلا واویـلا (۲)

در گـیر و دار غـائـله زیـنب اگر نبود            شـلاق بود و سلـسلـه زیـنب اگر نبود

ما بـین کـربلا و همین روضه‌های ما            تا حـشـر بود فـاصله زیـنب اگـر نبود

بـین صبـورهـای جهـان در کـتـاب ها            یک واژه بود حوصله، زینب اگر نبود

ذُخـرالحـسیـن بود بـرای مـسیـر شـام            در قـصـۀ مـبـاهـلـه زیـنـب اگـر نبـود

از شام تا به کوفه از این بیـشتر یقـین            پـا مـی‌گـرفـت آبـلـه زیـنب اگـر نـبود

قــطـعـاً پـیـام کـربـبـلا جـاودان نـبـود            یک پـای این معـادلـه زینب اگـر نبود

صبر سکینه نیز به سر می‌رسید زود            در کـوچـه‌ها محـصل زیـنب اگر نبود

کشتی، شکست خوردۀ طوفان طعنه بود            در شام و کـوفه ساحل زینب اگر نبود

کسی‌که از تو و از داغ تو خـبر دارد            هـمیـشـه در غـم تـو دیـدگان تـر دارد

دلی که سوخت برایت خدا بهایش داد             خـدا به سـوخـتگان غـمت نظـر دارد

قـسـم به نـالـۀ زهـرا کـسی نـمی‌مـانـد            اگـر که پـرده خـدا از غـم تو بر دارد

مـن از تــلاطـم امـــواج آب دانــسـتـم            که در مصیـبت تو آب هم جگـر دارد

به ساحت حرمت میرسد هرآن کس که            شبـیه فـطرس درگـاه بـال و پَـر دارد

به جـمع گـریه کـنان حـسین و کرببلا            ببـین ز عـرش خـدا فـاطمه نظر دارد

خواستم جانـم زره باشد برایت، دیر شد           حلقه‌های زخم از پا تا سرت زنجـیر شد

منعکس شد رنگ خونت در غروب آفتاب           قلب مجروح تو هم خورشید این تصویر شد

تیغ ها روی تنت در هم گره خوردند؛ آه!           هر کدام از این گره‌ها باز با شمشیر شد

هـیچ جای سالـمی روی تـنت نگـذاشتـند           تازه کم کم با گـلویت نیزه‌ای درگیر شد

چند روزی بر فزار نیزه بودی، بعد از آن           آمدی روی زمین و خاک از خون سیر شد

چند دندان شکـسته؛ چند خط با خیزران           خواهرت این صحنه‌ها را دید و آخر پیر شد

صبح نزدیک است؛ چون نور خدا می‌تابد از           سورۀ فجری که روی حنجرت تحریر شد

ای غزل صبر و استـواری و ایثار            شیرزنِ کـربلا…. وصـیِّ علـمدار

روی ســرت سـایـۀ کــتـاب الــهـی            زیـر قـدمهـای تـوسـت گـنـبـدِ دَوّار

دیـدۀ گـیـتـی نـدیـده مـثـل تو زیـنب            هرنفست بسته شد به هرنـفـس یـار

حُجب و حیا و عـفاف فاطمه داری            خـطبـۀ تو خـطبه‌های حـیـدرِ کـرّار

صبر تو سِرِّ ثـبوت کرب و بلا بود            زمزمه‌ات درس دین شناسی و رفتار

نـدبـۀ روی لـب تـو مـی‌شـود آخــر            زمـزمـه‌هـای وصال جـمـعۀ دیـدار

گریه کرد و آه سردی از دل مضطر کشید           آن که با انگشت زخمی لاله‌ای پرپر کشید

کوچه کوچه شهر پیغمبر سراسر ناله شد           تا شهـیـد زنـدۀ زینب عـبا بر سر کـشید

روضه یعنی بعد روز واقعه با دست خود           نیزه‌ها را یک به یک از پهلوی اکبر کشید

روضه یعنی که عموی خوش قد و بالاش را           تکه تکه مثل طفل کوچکی در بر کشید

از خجالت آب شد در پیش چشمان رباب           هر زمانی که گریزش به لب اصغر کشید

روضه یعنی اینکه این آقا به چشمش دیده است           بی‌حیا دشداشه‌اش را تا زد و خنجر کشید

روضه یعنی دست های ناتوانش بین راه           خارها از دست و پای زخمی خواهر کشید

روضه یعنی روضه‌های ناتمام محفـلش           باز هم مرثـیه‌هایش به شبی دیگـر کشید

رشته کوه درد و غم را مثل زخم کهنه‌ای           روی دوش خسته‌اش تا لحظۀ آخر کشید

مو کنان، مویه کنان بر سینه و سر میزنیم           یک عـلی دیگر از این خانواده پر کشید

تا اشک هست در بصرم گریه می‌کنم            با این تـوان مخـتـصرم گـریه می‌کـنم

تـنها نه با دو چـشم تـرم گـریه می‌کنم            با خـون مانده بر جگـرم گریه می‌کنم

رنـگـم زمـان دیـدن مـذبـوح مـی‌پــرد            یا لحظه‌ای که طفـل گـلـوبند می‌خـرد

یا مادری که کودک شش ماهه می‌برد            با هر چه هست دور و برم گریه می‌کنم

روح صحیـفه پُـر شده از گریه کردنم            خـمس عـشر، بهـانه شده بهـر شیـونم

گـاهـی گـریـز بـین ابـوحـمـزه می‌زنم            بـیـن نـوافـل سـحــرم گـریـه مـی‌کـنـم

از خـنده‌های حـرمـله زجری کشیده‌ام            من کـه عـقـیـلـه را سـر بـازار دیـده‌ام

بـر دردهـای عــمـۀ قـامـت خـمـیـده‌ام            بر غـربت بـزرگ حـرم گریه می‌کنم

ناموس خود به ناقۀ عریان که دیده است؟            آتش میان زلف پریشان که دیده است؟

افـتادن قـطار اسیـران که دیـده است؟            عمری است با غم سفرم گریه می‌کنم

بایـد چه کـرد بـین گـلـو آه و نـالـه را            زخـم عـمیـق پهـلـو و بـازوی لاله را

خیلی زدند خواهر من را، سه ساله را            یـاد رقـیـه بـا پـســرم گـریـه مـی‌کـنـم

وقـتـی عـقـیـلـه وارد بـزم شـراب شـد            وقتی که خواهرم به کنیزی خطاب شد

روی سـرم تـمـام زمـانـه خـراب شـد            بر خـاک ریخـته به سرم گریه می‌کنم

یــادم نـمـی‌رود پــدرم را پـیــاده بـود            هر طور بود روی دو پـا ایـستاده بود

بر نـیزۀ غـریـبی خـود تکـیه داده بود            بـر حـال غـربت پـدرم گـریه می‌کـنـم

عمامه‌اش به خاک لگـد مال مانده بود            خـیلی غـریب در ته گـودال مانده بود

با کام تشنه، زخمی و بی‌حال مانده بود            از اوج روضه با خبرم، گریه می‌کنم

بـالـم زمـان پـا شـدنـم تــیـر مـی‌کـشـد            از داغ زهـر کـل تـنـم تـیـر مـی‌کـشـد

حالا که تشنه‌ام... بدنم تیـر می‌کشد...            ... یاد عموی تشنه ترم گـریه می‌کـنم

من که جز با تو هوای سفرم هیچ نبود            سـفـرم بود، ولی هـمـسـفـرم هیچ نبود

رفت سامان من از بی‌سر و سامان شدنت            با سرت جز قـدم در به درم هیچ نبود

نکـنـد فکـر کـنی خـستـه‌ام از راه امّـا            کاش در کوفه مسیرِ گـذرم هیچ نبود!

شهر تعطیل و همه منتظرِ خـواهر تو            سـر دروازه رسیدن نظـرم هـیچ نـبود

زینب و رد شدن از بین شلوغی؟اینجا؟            اصـلا انگـار زمـانـی پـدرم هیچ نبود

سـرِ در نـیـزۀ عـبـاس شـده درد سـرم            به زبانِ همه غـیر از خـبرم هیچ نبود

راه باز است ولی، باز شده هر چشمی            راه تا راه به جـایـی بـبـرم هـیچ نـبود

جگـر شـیـر خـدا، داده خـداوند به من            با تمـاشای تو دیگر، جگـرم هیچ نبود

یا که ماه روی تو نیمه هلالی شده ست            یا که نه، سوی دوتا چشم ترم هیچ نبود

لطف کن از سرِ نی، با دل این دخترکت            جز صدای "ابتا" دور و برم هیچ نبود

نان و خرما صدقه میدهد این کوفه به ما            غیرِ دلشوره روی بال و پرم هیچ نبود

مـا آب از دو دیـدۀ گـریـان گـرفـته‌ایم            از سفـرۀ شـماست اگر نـان گرفـتـه‌ایم

روزی ما به دست شما میخـورد رقـم            پس رزق را ز دست کریمان گرفته‌ایم

از عشق های بی‌سر و سامان گذشته‌ایم            با عشق روضه‌هاست که سامان گرفته‌ایم

عـالِـم زیـاد هست که کـافـر کـند مـرا            از دست روضه خوان تو ایمان گرفته‌ایم

مـا مُــردۀ گـنـاه و گـنـاهـی نـداشـتـیـم            تو آمدی و از نـفـست جـان گـرفـته‌ایم

دردی به جز تو نیست دوایی به جز تو نیست            بـا درد آمـدیـم که درمـان گـرفـتـه‌ایـم

شـرمـنـده‌ایم از غـمـتان جـان نداده‌ایم            مشکـل چه بود اینـقـدر آسان گرفته‌ایم

دل سنگ بوده‌ایم و کویری دوچشممان            هـمـراه زخـم‌های تو بـاران گـرفته‌ایم

*****************

با سـایۀ سرت سر ما گـرم شد أخـا...            تا کوفه روی سر، مـه تابان گرفـته‌ایم

إحـیا گرفـتـه‌ایم هـمه با سـرت حـسین            بر روی سر ببین همه قـرآن گرفته‌ایم

بعد عـمری، که گـرفـتار غـم بابا بود            بازهم گوشۀ یک حجره، تک و تنها بود

پسر سـوم زهـراست، مـراعـات کـنید            بـخـدا هـمـسـفـر عـمـۀ عـاشـورا بـود

باغ گل دید، ولی غـم ز دلش باز نشد            او فـقـط، فـکـر گـلــوی پـسـر آقـا بود

ذبح می‌دید، پر از شور و تلاطم میشد            آه، انگـار به فـکـر عـطـش مـولا بـود

دائماً اشک برای غـم عـاشورا ریخت            فکـر سـقـا و تـن گـل پـسـر لـیـلا بـود

زهـر، نـاچـیـزتـریـن قــاتـل آقـا بـوده            قـاتـلـش، داغ پـریـشانی دخـتـرها بود

جگرش سوخت، به یاد غم آن روزی که            بـزم نـامـردی اولاد "زنـا" بـرپـا بـود

دو سه تا مهرۀ شطرنج و شراب و نامرد            اصلا انگار نه انگـار، رباب آنجا بود

عـمۀ بی‌کس و تنها، وسط بزم شراب            او که پر دردترین، خواهر این دنیا بود

چوب را بر لب و دنـدان پدر میکوبید            بــزم نه، قـتـلـگـه ذریــۀ زهــرا بــود